Konie rasy lipicańskiej pojawiły się już w XV wieku na skutek krzyżowania koni andaluzyjskich z arabskimi, z dodatkiem lokalnych ras słoweńskich i austrackich; jako kolebkę tej rasy uważa się miejscowość Lipica w Słowenii, która w tamtych czasach należała do terytorium Austrii, przez co rasa jest uważana za austriacką.
W Lipicy nadal mieści się stadnina koni tej rasy (założona w XVI wieku), co ciekawe jest otwarta dla zwiedzających - wraz z przewodnikiem możemy zwiedzić jej teren, poznać historię rasy oraz odwiedzić interaktywne muzeum. Dla chętnych możliwa jest także jazda wierzchem oraz jazda zaprzęgiem, oczywiście w towarzystwie koni lipicańskich.
Rasa ta charakteryzuje się:
Konie te zostały wyhodowane przede wszystkim do jazdy wierzchem - są rasą używaną przez jeźdźców w słynnej Hiszpańskiej Szkole Jazdy, gdzie biorą udział lipicańskie ogiery. Mają dużą łatwość w uczeniu się wszelkich elementów ujeżdżeniowych, są wręcz stworzone do klasycznej jazdy; nie są jednak wysoko oceniane podczas konkursów ujeżdżeniowych z uwagi na aktualne trendy w nowoczesnym ujeżdżeniu. Są bardzo cenione przez jeźdźców z uwagi na spokój i opanowanie, chęć współpracy z człowiekiem oraz długowieczność - to rasa wybitnie późno dojrzewająca, ale często przekraczająca trzydziesty rok życia!
Lipicany są z powodzeniem wykorzystywane w sporcie zaprzęgowym, m.in. przez naszego reprezentanta Adriana Kostrzewę, który startuje ze swoją parą lipicanów na najważniejszych zawodach na świecie. Z uwagi na swoją budowę i przeznaczenie, nie są użytkowane jako konie skokowe - oczywiście potrafią pokonać kilka przeszkód czy nawet niski parkur, ale nie mają predyspozycji do skoków. Konie lipicańskie to idealnie konie rekreacyjne dla amatorów, ale i do ambitnej jazdy ujeżdżeniowej.
Świetnie sprawdzają się jako modele w sesjach promujących sprzęt jeździecki, są bardzo cierpliwe i spokojne - dobrze odnajdują się w różnych środowiskach, a przy tym są dostojne i eleganckie.