Weterynarze: Urazy mięśnia międzykostnego

Mięsień miedzykostny znajduje się w kończynach w okolicy kości śródręczna i pęciny - jego rolą jest zapobieganie przeprostowaniu stawu pęcinowego w trakcie dynamicznych ruchów i zatrzymywania.

Wbrew swojej nazwie, ten element składa się praktycznie z samych włókien kolagenowych, wiec z anatomicznego punktu widzenia jest po prostu ścięgnem i tak też jest traktowany. Urazy tych struktur biorą się z przeciążenia, niedostosowania wymagań do aktualnej kondycji konia, braku regeneracji.

Objawy urazu mięśnia miedzykostnego

• objawy nie są jednoznaczne: często kulawizna jest niezauważalna dla osoby z boku, ale wyczuwalna dla jeźdźca: nierówny rytm, taktowanie głową, niechęć do zgięcia w jedną stronę, wypadanie zadem/łopatką na kole, uczucie potykania to najczęstsze symptomy, które zauważamy w trakcie jazdy
• w przypadku urazu mięśnia w kończynie przedniej, kulawizna jest zauważalna podczas lonży na kole, zanika po okresie odpoczynku; urazy mięśnia w kończynie tylnej są dużo trudniejsze do wykrycia, konie ujeżdżeniowe często manifestują ból jako nagłe osłabienie pracy zadnich nóg, niechęć do wykonywania chodów bocznych itp
• wielu weterynarzy często bagatelizuje te objawy, jako nieistotne (rzadko pojawia się silna kulawizna czy opuchlizna); niestety dalsze użytkowanie konia z uszkodzonym ścięgnem prowadzi do pogłębienia uszkodzeń w tkankach

Diagnostyka:

• pełny obraz daje nam tylko badanie USG, przeprowadzone przez lekarza weterynarii specjalizującego sie w ortopedii; koszt takiego badania z dojazdem to zazwyczja kilkaset złotych, pozwala na postawienie szybkiej it trafnej diagnozy. Pamiętajcie, że nie każdy weterynarz potrafi rozpoznać uszkodzenie tego mięśnia - a niezbędne jest tutaj wdrożenie leczenia jak najszybciej!

Leczenie:

• całkowite odstawienie konia od pracy na lonży, z ziemi i wierzchem; przerwa od pracy trwa min.4 miesiąca, często jest to 6 miesięcy. Jedyną zalecaną formą aktywności jest spacer stępem w ręce, ruch na padoku tylko za zgodą weterynarza (często konie są wypuszczone, ale pojedynczo na małe padoki na kilka godzin dziennie). Nie ma możliwości zastąpienia tej formy leczenia, ponieważ ścięgna goją się bardzo długo i powoli; istnieją metody wspomagające gojenie jak np. terapia PRP, ale nie zastąpią one odpoczynku.