Hodowla: Koń sokólski
Data publikacji: 2021-10-05
Konie sokólskie to lokalna odmiana koni zimnokrwistych, powstała stosunkowo niedawno na terenie Podlasia - specyficzne warunki panujące na tym obszarze niejako wymusiły wyhodowanie koni przystosowanych d tego regionu. Północno-wschodnia część Polski to tereny o słabszych glebach i z niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi (długie i mroźne zimy, niskie temperatury i wiatr) - takie warunki sprawiają, iż hodowcy zaczęli skupiać się na wyhodowaniu konia, który dostosuje się do uboższego chowu.
Konie rasy sokólskiej odznaczają się:
- wzrostem 155-165cm (ogiery są wyższe);
- mocną sylwetką, ale harmonijną budową;
- krótkim grzbietem i dobrze umięśnionym zadem;
- wydajnym stępem oraz kłusem;
- mocnymi i szerokimi kopytami;
- na ogół dobrym zdrowiem, nie chorują zbyt często;
Rasa jest przystosowana do pracy w polu, dzięki czemu sprawdza się wśród lokalnych rolników, którzy nie zawsze korzystają z maszyn (chociażby ze względy na mały areał gospodarstwa). Konie sokólskie są także używane w zaprzęgach, ciągnąc wozy i bryczki (to często spotykany środek transportu na Podlasiu). Warto wspomnieć, iż konie tej rasy mają niskie wymagania, dobrze radzą sobie w niekorzystnych warunkach pogodowych, w zupełności wystarcza im pasza objętościowa czy pastwisko do dyspozycji w okresie letnim.
Od kilku lat konie sokólskie są objęte programem ochrony genetycznej, która ma na celu zachowanie i przedłużenie ciągłości rodzimych i unikatowych ras. W programie znajdują się takie rasy koni jak: sokólska, sztumska, huculska, koniki polskie oraz małopolska i wielkopolska; hodowcy mogą liczyć na dopłaty do utrzymania i rozwoju stada swoich koni. Oczywiście konie muszą być wówczas zarejestrowane i zbonitowane w celu sprawdzenia, czy spełniają wszystkie wymagania rasowe. Warto chronić nasze polskie rasy koni przed wyginięciem, gdyż są wpisane w nasze kulturowe dziedzictwo i są swoistą pamiątką po minionych czasach, kiedy konie spełniały ważną rolę w transporcie i rolnictwie.
