Hodowla: Konie rasy Nonius

Nonius to węgierska rasa koni, której początki są datowane na XIX wieku - w kraju rosło zapotrzebowanie na lekkie konie pociągowe z uwagi na dynamiczny rozwój rolnictwa i przemysłu. Nazwa konia pochodzi od imienia założyciela rasy: ogier Nonius nie był początkowo uznawany za wybitnego reproduktora, ponieważ nie był zbyt urodziwy. Jego sylwetka była masywna, niezbyt proporcjonalna - nie prezentował się atrakcyjnie.  Dopiero po pewnym czasie okazało się, że jego potomstwo posiada wartościowe cechy użytkowe - siła, wytrzymałość a przy tym możliwość użytkowania wierzchowego. W dalszym etapie hodowli włączano konie pełnej krwi angielskiej oraz czystej krwi arabskiej, aby uszlachetnić sylwetkę koni. 

Do cech charakterystycznych konia rasy Nonius należą:

• wzrost ok. 155-165cm;
• krępa budowa ciała, to jedne z najbardziej masywnych koni gorącokrwistych;
• wysoko osadzona, szeroka szyja;
• mocny i szeroki grzbiet;
• skośny zad;
• szerokie i mocne kopyta;
• występuje maść kara i gniada we wszystkich odcieniach;
• często garbonosa głowa;

Podczas II wojny światowej i w okresie powojennym popularna koni rasy Nonius została bardzo mocno przerzedzona - wiele koni zostało zabitych i oddanych na rzeź, ponieważ węgierskie władze nie wspierały rozwoju hodowli i całego jeździectwa na Węgrzech. Dopiero pod koniec lat 90tych XXI wieku utworzone stowarzyszenie zrzeszające hodowców i miłośników rasy Nonius, co miało na celu ochronę rasy i odbudowanie populacji tych koni.

Obecnie stado Noniusów na Węgrzech oceniane jest na ok. 500szt, przy czym ogromna większość znajduje się w stadninie w Mezőhegyes - tam rozpoczęła się hodowla tych koni w XIX wieku.

Noniusy to konie, które sprawdzają się w zaprzęgach ale i w amatorskiej jeździe wierzchowej - łączą cechy konia wierzchowego z zaprzęgowym. Są spokojne i opanowane, a przy tym pozytywnie nastawione do człowieka; obecnie hodowla nastawiona jest na uszlachetnienie, przez co hodowcy chętnie krzyżują Noniusy z końmi pełnej krwi angielskiej.