Nazwa hackney wywodzi się jeszcze ze średniowiecza, co oznacza konia zaprzęgowego/dorożkarskiego; sama rasa powstała na przełomie XVIII i XIX wieku. Poszukiwano wówczas lekkiego konia, który będzie nadawał się do ciągnięcia niewielkich dorożek; koń powinien być także nieduży oraz elegancki. W tamtych czasach wiele zwierzaków zaprzęgowych miało zimnokrwistych przodków, przez co były potężne i niezbyt dobrze komponowały się z niedużymi powozami; dodatkowo poruszały się dość ociężale, co było z pewnością plusem podczas ciągnięcia ciężkich wozów.
Konie Hackney wywodzą się od kłusaków norfolskich i Yorkshire Roadster - ras niegdyś bardzo popularnej na terenie Wielkiej Brytanii. W dalszym etapie hodowli, zdecydowano się na włączenie także koni pełnej krwi angielskiej oraz czystej krwi arabskiej - finalnie otrzymując konia lekkiego, niedużego, o dużej wytrzymałości i zdolności do pokonywania długich odcinków wydajnym kłusem.
Do cech charakterystycznych koni Hackey należą:
Konie Hackey to typowa rasa zaprzęgowa - do tego zostały wyhodowane i w tym odnajdują się najlepiej; nie są zazwyczaj użytkowane wierzchowo z powodu bardzo wysokiej akcji kończyn przednich, nie jest to pożądany wzorzec ruchowy podczas jazdy w siodle (w dodatku czyni kłus bardzo niewygodnym). Większość koni Hackney ma krótką kłodę i wysoko osadzoną szyję, przez co wyglądają elegancko podczas pracy zaprzęgowej - nie jest to jednak najlepsza budowa do jazdy wierzchowej.
Plusem koni Hackney jest łagodne usposobienie oraz chęć współpracy z człowiekiem, nie są zbytnio pobudliwe; dolew krwi koni pełnej i czystej krwi sprawia, iż szybko sie uczą i reagują na polecenia powożącego.
W Polsce konie Hackney występują w swojej miniaturowej wersji: kuce hackney to mieszanka normalnych koni Hackney z kucami felińskimi i walijskimi. W rezultacie otrzymano świetnego kuca o wydajnym i szybkim ruchu, który sprawdza się jako wierzchowiec dla dzieci.