Weterynarze: Niedokrwistość zakaźna

Niedokrwistość zakaźna została po raz pierwszy opisana w XIX wieku, ale dopiero w drugiej połowie wykryto wirusy odpowiedzialne za rozwój tej choroby (lentiwirusy); spotykamy ją głównie w okresie letnim, szczególnie w krajach o ciepłym klimacie i obfitujących w opady. Takie warunki sprzyjają rozwojowi owadów, które są nośnikami zakaźnych cząstek wirusów; choroba przenosi się także przez kontakt z krwią zarażonego zwierzęcia (np. poprzez używanie niesterylnych narzędzi). 

Niedokrwistość zakaźna koni (z angielskiego EIAV) charakteryzuje się:

• nagły wzrost temperatury, nawet powyżej 40 stopni
• duże osłabienie, apatia, odwodnienie
• znaczny spadek płytek krwi
• czasem występują zaburzenia neurologiczne (chwiejny chód, zaburzenia równowagi) oraz krwotoki z nosa
• w fazie przewlekłej śluzówki oczu i nosa stają się blade, praca serca jest wyraźnie nierówna i przyspieszona, konie są wyraźne osłabione

Choroba ta sama w sobie nie jest śmiertelna, ale może spowodować zgon chociażby z uwagi na wysoką temperaturę czy odwodnienie - taki stan jest szczególnie niebezpieczny dla koni bardzo młodych lub starszych, które wymagają specjalnej opieki. Warto także pamiętać, że po przebyciu fazy ostrej i przewlekłej, konie mogą stać się ogniskiem zakażeń, ale nie pokazywać żadnych objawów poza okresowym osłabieniem i nawrotem typowych objawów. Diagnostyka opiera się na dwukrotnym przeprowadzeniu testu serologicznego Cogginsa - negatywny wynik oznacza konia zdrowego, niebędącego nosicielem tego patogenu.

Zapobieganie zakażeniom polega przede wszystkim na monitorowaniu, czy w naszej okolicy nie występuje ta choroba (EIAV jest jednostką chorobową podlegającą obowiązkowi zgłoszenia do Państwowej Inspekcji Weterynaryjnej); bardzo ważna jest ochrona przeciw owadami, zarówno samego konia jak i eliminacja owadów w stajni oraz w jej okolicy. Weterynarze powinni bezwzględnie sterylizować narzędzia, pozbywać sie wszystkich materiałów jednorazowych (igły, strzykawki itp).