Koniki polskie pochodzą z prostej linii od dzikich koni, tarpanów. Rasa ta zachowała wiele cech prymitywnego konia: krępa budowa, niski wzrost (maksymalnie 140cm), myszata maść, pręga na grzbiecie i na kończynach.
Całość czyni je niezwykle wytrzymałymi na niekorzystne warunki atmosferyczne. Jedną z niewątpliwych zalet tej rasy jest mocna budowa, silne nogi, duża siła oraz bardzo dobrej jakości kopyta (koniki polskie właściwie nigdy nie wymagają podkucia). Konie te nie z reguły nie wymagają podawania dużej ilości owsa lub specjalistycznych pasz - bardzo dobrze wykorzystują pożywienie, są niewybredne i ekonomiczne - natomiast zawsze trzeba pamiętać o nieograniczonym dostępie do dobrego siana. Na ogół cieszą się dobrym zdrowiem, ale jak każdy koń mogą doznać kontuzji czy też dostać kolki przy niewłaściwej pielęgnacji.
Wiele początkujących osób marzy o własnym koniku polskim - nie zawsze jest to dobry wybór. Z uwagi na bliskie pokrewieństwo z dzikim przodkiem, kuce te często bywają knąbrne i uparte, nie są zbyt skore do współpracy. Czasami są używane do jazd rekreacyjnych czy do zaprzęgów, ale nie zawsze się w tym sprawdzają - ich silny charakter oraz opór są problematyczne dla osób rozpoczynająch swoją przygodę z jeździectwem. Właściwie najlepiej wypadają w przypadku jazdy terenowej czy rajdowej - koniki polskie są mało płochliwe, wszędzie wejdą, a dzięki małym rozmiarom nie jest problemem pokonanie skarpy, nasypu czy rowu. Świetnie znoszą trudy długotrwałych wędrówek, dobrze radzą są w górzystym czy trudnym terenie. Natomiast generalnie - nie bez powodu w większości szkółek jeździeckich znacznie częściej spotyka się hucuły oraz różne mieszanki ras, a także kuce felińskie czy walijskie.
Charakter jest cechą osobniczą, dlatego też warto na nim się koncentrować, a nie skupiać się na rasie. Wśród koników polskich z pewnością znajdziemy miłe i łagodne konie, dlatego jeśli bardzo chcemy mieć własnie osobnika tej rasy, to rozglądajmy się za starszym koniem, który współpracuje z człowiekiem.
fot. www.foter.com