Weterynarze: Wady postawy kończyn tylnych

Podobnie jak w przypadku kończyn przednich, wady tylnych nóg możemy podzielić na te widziane z boku oraz od tyłu:

• postawa podsiebna: kończyna jest ustawiona głęboko pod kłodą; praktycznie zawsze wiąże się to ze ściganiem, któree ma z kolei negatywny wpływ na jakość kopyt (takie konie mogą sobie nawet ranić piętki w przednich nogach).  Dodatkowo takie ułożenie kończyny znacząco obniża efektywnosć ruchu, wbrew pozorom nie ma to zupełnie wpływu i powiązania z poprawną pracą zadu.

• postawa zasiebna: kończyna tylna jest nadmiernie wysunięta w tył, kąt stawu skokowego jest zbyt rozwarty. Taka wada bardzo obciąża ścięgna i stawy, prowadząc do szybszego zużycia tkanek; znacznie podnosi ryzyko wystąpienia kontuzji. Praca z koniem, który posiada postawę zasiebną kończyn tylnych, jest trudna i niefektywna.

Wady kończyn tylnych, związane z ułożeniem całych nóg (wada jest zauważalna patrząc od tyłu), są częściej spotykane i możemy wyróżnić:

• postawę szeroką, rozszerzoną: taka wada nie niesie ze sobą większych obciążeń ani utrudnień, chociaż może wpływać na równowagę
• postawę wąską: kończyny są ustawione bardzo blisko siebie; takie ułożenie zdecydowanie pogarsza równowagę, przyczyniając się do potknięć - bardzo utrudnia to chociażby pokonywanie przeszkód czy wyjazdy w teren. Wąskie ułożenie nóg podnosi ryzyko wystąpienia urazów, szczególnie ran związanych z uderzaniem nóg o siebie.
• postawę krowia: kończyny ustawione na zewnątrz; bez większego wpływu na ruch i zdrowie, często łączy się z bilardowaniem
• postawę beczkowatą: kończyny ustawione łukowato; spore przeciążenia w stawach skokowych, konie z tą wadą już w młodości nabywają zwyrodnień. Chody są mało wydatne, praca z koniem jest nieefektywna.

Wiele koni startujących w zawodach regionalnych posiada wady postawy - wszystko zależy od stopnia zaawansowania i wpływu na jazdę. Zawsze warto zasięgnąć opinii lekarza weterynarii jeśli zależy nam na regularnych treningach, ale przede wszystkim na zdrowiu naszego wierzchowca.